پازلهای کودکان از تصویرهای ۳ یا۴ قطعه ای درست می شود تا عکس های پیچیده تری که بیست و چهار یا سی و شش قطعه را در بر می گیرد، درست می شود. در عرضه ی پازل ها باید توجه شود که با میزان سن و درک و فهم کودک تناسب داشته باشد. پازل نباید آن قدر سخت باشد که کودک از حل آن عاجز باشد و احساس شکست و ناامیدی کند. به تعبیری، پازل باید کودک را به مبارزه طلبی و تفکر و تأمل وادار کند تا کودک از توانایی های ذهنی و روانی خود برای حل معما استفاده کند. ولی این مبارزطلبی و زور آزمایی فکری و روانی نباید خیلی ادامه یابد، وگرنه کودک احساس شکست و حقارت کرده و از اعتماد به نفس او کاسته می شود. شکست های کودک در بازی با هر اسباب بازی نباید از سه یا چهار بار بیشتر شود، وگرنه برای رشد شخصیت و سلامتی روان کودک ضرر دارد. اسباب بازی (پازل) نباید آن قدر ساده و آسان باشد که علاقه کودک را از بین ببرد و او را خسته کند، بلکه باید کودک را به مبارزه فراخواند و پس از مقداری تلاش و کوشش فکری، بتواند بر آن فایق آید تا برایش جذاب و شیرین بماند. درجه سختی و آسانی پازل به اندازه پازل یا موضوع آن بستگی دارد که ریز یا درشت و تعداد آن کم یا زیاد باشد (از ۳ تا ۳۶ قطعه) هر اندازه موضوع پازل پیچیده تر باشد، پازل مشکل تر دسته بندی می شود. بهتر است که کودک را با انواع پازل، از ساده به مشکل، آشنا کنیم تا از نتایج و بازخورد مثبتی که از بازی می گیرد، انگیزه اش برای بازی بیشتر شود.